Gitara dwunastostrunowa ma podwójny naciąg strun, które tak jak w mandolinie połączone są w pary. Cztery dolne struny są zdwojone w oktawie, a dwie górne w unisonie. Strój instrumentu w zasadzie jest taki sam jak w gitarze sześciostrunowej, z tym że czasami ze względu na zwiększoną siłę naciągu stosuje się obniżenie stroju o cały ton. Z uwagi na liczbę strun, szyjka z gryfem jest nieco szersza. Na powiększonej główce znajduje się oczywiście dwanaście maszynek. Strunnik i mostek są mocniejsze, a konstrukcja pudła rezonansowego uwzględnia większy naciąg strun.
Gitary dwunastostrunowe bywają akustyczne, akustyczno-elektryczne oraz elektryczne. Największym powodzeniem cieszą dwie pierwsze odmiany. Mają one bogatszy od gitar sześciostrunowych ton i świetnie nadają się do akompaniowania w zespołach typu country. W jazzie nie mają tak szerokiego zastosowania ze względu na niekontrolowane zdwojenia w akordach i konieczności przechodzenia oktawy w unison, ale właśnie z tego powodu granic na gitarze 12-strunowej wywołuje odmienne skojarzenia harmoniczne, co może być przydatne np. przy komponowaniu. Jednym z nielicznych gitarzystów jazzowych grających na dwunastostrunowej gitarze jest Ralph Towner. Znajduje się on jednak poza głównym nurtem jazzu.
Dwunastostrunowa, gitara